«جهان با منبرقص»؛ ملودرامی‌است کمیک و فلسفی در باب مرگ. از نظر ژانریک این فیلم اثری مبتنی بر فضا یا حال و هوا به شمار می‌آید. فیلمساز با نمایش فانتزی‌های شخصیت "جهان" بریده از شهر و پناه برده به دامن طبیعت اما ناگزیر از مواجهه با مرگ، آخرین شام تولد «جهان»را در کنار دوستانش روایت می‌کند. موسیقی در این فیلم نقشی بنیادین دارد و وجه مایز جهان فانی و باقی است.
بعد از «طعم گیلاس» مرحوم کیارستمی‌که می‌توان آن را جدی‌ترین فیلم مرگ اندیشانه سینمای ایران برشمرد، «جهان
با منبرقص" به روایتی غیرجدی اما تأمل برانگیز از مرگ دست می‌یازد. این فیلم مرگ را در بستر تولد و زندگی معنا می‌کند و با خلق موقعیت‌هایی دیالکتیکی، عجز آدمی‌را در برابر مسئله‌ی مرگ و زوال حیات به نمایش می‌گذارد. "جهان با من برقص» هر چند درباره‌ی مرگ است، اما همزمان دعوتی است به زندگی با پذیرش رازآمیزی جهان و زیستن با راز. تیتراژ پایانی اشارتی است به تلاش نافرجام آدمی‌در فهم حقیقتِ دیالکتیکی جهان: "دویدیم، به عمقش نرسیدیم».
#پیشنهاد_فیلم
#جهان_با_من_برقص
#یوسف_شیخی